poprowadzić — kogoś do ołtarza, do ślubu zob. ołtarz 2 … Słownik frazeologiczny
poprowadzić — dk VIa, poprowadzićdzę, poprowadzićdzisz, poprowadzićwadź, poprowadzićdził, poprowadzićdzony 1. «przejść pewien odcinek drogi prowadząc kogoś, coś; powieść kogoś, coś do jakiegoś miejsca, w jakimś kierunku; zaprowadzić» Poprowadzić dzieci do… … Słownik języka polskiego
ołtarz — 1. podn. Poświęcić, złożyć, składać coś na ołtarzu ojczyzny, sztuki itp. «ofiarować, ofiarowywać coś, wyrzec się, wyrzekać się czegoś dla dobra ojczyzny, sztuki itp.»: Następne pokolenie – Kolumbów 1920 hojnie złożyło własną krew na ołtarzu… … Słownik frazeologiczny
geometria — ż I, DCMs. geometriarii, blm «dział matematyki, nauka zajmująca się pierwotnie badaniem figur geometrycznych i stosunków przestrzennych, obecnie obejmująca różne teorie matematyczne związane z tradycyjnym zakresem jej badań bądź podobieństwem… … Słownik języka polskiego
ślub — pot. Ktoś z kimś nie brał ślubu «ktoś nie jest z kimś na stałe związany, czyjeś zobowiązania wobec kogoś są tymczasowe i można się z nich wycofać»: Zadarł do góry głowę i wyprężył pierś. Jestem wolnym człowiekiem. Nie brałem z wami ślubu. Mogę od … Słownik frazeologiczny
ołtarz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) «miejsce składania ofiar kultowych znane prawie we wszystkich religiach, pierwotnie w formie wzniesienia z ziemi, kamienia itp.; u chrześcijan: stół ofiarny przeznaczony do odprawiania mszy, niekiedy z nastawą… … Słownik języka polskiego
pokołować — dk IV, pokołowaćłuję, pokołowaćłujesz, pokołowaćłuj, pokołowaćował 1. «pobiegać, pojeździć, polatać zataczając koła, kołując; pokrążyć, pokręcić się» Pokołować na wrotkach. Gołębie pokołowały nad placem. 2. «poprowadzić samolot po lotnisku; o… … Słownik języka polskiego
potaszczyć — dk VIb, potaszczyćczę, potaszczyćczysz, potaszczyćtaszcz, potaszczyćczył, potaszczyćczony pot. «taszcząc ponieść coś ciężkiego, poprowadzić kogoś stawiającego opór» Potaszczyć bagaże. Potaszczyć kogoś do komisariatu … Słownik języka polskiego
powieść — I ż V, DCMs. powieśćści; lm MD. powieśćści 1. «dłuższy utwór epicki pisany prozą, o wielowątkowej fabule, obejmującej dzieje licznych bohaterów i środowisk społecznych; od połowy XIX wieku najpopularniejsza forma literacka» Dobra, ciekawa,… … Słownik języka polskiego
powlec — dk XI, powlecwlokę (powlecwlekę), powlecwleczesz, powlecwlecz, powlecwlókł (powlecwlekł), powlecwlokła (powlecwlekła), powlecwlekli, powlecwleczony, powlecwlókłszy (powlecwlekłszy) powlekać ndk I, powlecam, powlecasz, powlecają, powlecaj,… … Słownik języka polskiego
